Kano-survivaltocht Zweden mei 2022 dag 7

Vandaag, donderdag 12 mei, wordt een pittige dag. Het blijft droog en er wordt veel zon verwacht, maar ook veel wind. Windkracht 3-4. En dat is heel veel voor zo’n kano. Wij moeten richting zuid en de wind komt met volle kracht uit zuid, zuid-west. De deelnemer met de gekwetste duim heeft nog veel last ervan, maar wil het wel proberen. 

Het plan is om vandaag wat later te vertrekken (dan is de wind wat minder) en dan de oversteek te maken vol tegen de wind in en hopen dat de wind afneemt. E.e.a. Zal ook afhangen van wat kan gezien de blessure.

We vertrekken om 09:00u en de eerste etappe is pittig, veel wind en windvlagen, waardoor er zwaar gepeddeld moet worden en veel bijgestuurd (wat erg lastig is in de wind). Nu wordt het ook duidelijk dat je niet zomaar met een kano het water op moet gaan en je goed moet voor bereiden. De afspraken over veiligheid worden nog eens doorgenomen. Als er een kano omgaat dan gaan de twee kano’s die ‘vuur’ (aanmaakblokjes e.d.) aan boord hebben z.s.m. Naar de kant en maken vuur en koken water. De andere kano’s schieten de omgeslagen kano ter hulp en helpen de mensen z.s.m. Aan land. Daar worden zij ontdaan van alle kleding en bij het vuur gezet en warm gewreven en afgedroogd. Ondertussen wordt er een tentje opgezet en de grote waterflessen gevuld met heet water om als kruik te dienen. De twee gaan dan in de tent in een slaapzak met de warmwaterkruiken om weer op te warmen. Het water is op dit moment rond de 8 graden en met die stevige wind, ligt onderkoeling voor de hand.

Gelukkig is dit protocol niet nodig. Wel is het zo dat de blessure ‘roet in het eten gooit’. Kanoën gaat niet meer. Er wordt besloten aan land te gaan en af te wachten tot de late namiddag/begin van de avond om dan verder te kanoën (de wind gaat dan minder worden). 

Dit eiland is niet groot, maar bied ons voldoende bescherming tegen de wind. We zitten in de luwte in de zon en moeten ons goed insmeren om niet te verbranden. Het wordt zelfs dusdanig ‘zomers’ dat een aantal van ons de stoute schoenen aantrekken om eens te ondervinden hoe koud het wat nu echt is. Ik ben er ook in geweest en kopje onder, maar het was behoorlijk koud. Je kunt het gewoon niet lang volhouden bij zo’n temperatuur, 8 graden, van het water. Maar eenmaal weer op de kant begint je hele lichaam te gloeien en de zon doet ook

haar best om je op te warmen. Na de lunch gaan wij nog wat korte behendigheidsoefeningen doen met de kano en leren wij ook een aantal extra peddelslagen die in bepaalde situaties van pas kunnen komen. En werd een wedstrijdje “vuurmaken” gehouden.

De wind blijft echter een spelbreker en steek telkens opnieuw de kop op, hoge golven met schuimkoppen vormen ons uitzicht in de richting waar wij naartoe moeten. Gezien deze situatie en de blessure wordt besloten de route in te korten. In plaats van naar een volgend eiland te kanoën en daar opnieuw een kamp op te zetten en dan vrijdagmorgen terug te keren naar ons basiskamp (vertrekpunt van de 1e kano-dag). Wordt besloten om toch vanavond nog de oversteek te maken over het meer met een steeds afzwakkende wind, daarna een portage van 7 km over land te doen naar het basiskamp. Op het basiskamp moeten we dan nog de tent opzetten, waarschijnlijk rond 22:00u.

De overtocht wordt gemaakt en inderdaad de wind neemt af. Het kanoën zit erop.

Het volgende deel is de portage van 7 km en die viel behoorlijk tegen. Het eerste deel ging nog wel, over de verharde weg zo’n 3 km. Daarna moesten wij de weg in naar ons basiskamp, een greffelpad, van zo’n 4 km. En de weg is niet vlak, er zitten diverse pittige klimmetjes in die niet alleen fysiek maar er ook mentaal inhakken (ik kreeg spontane flashbacks naar mijn militaire opleiding; als je dacht “ha daar is de poort, we zijn er. En bij de poort aangekomen moet je toch nog doorlopen en een extra ronde lopen om de kazerne, of je ging gewoon weer terug naar het oefenterrein en moest opnieuw een schuttersputje graven”. Echte mentale tikken. Nu kreeg ik ook dat gevoel, er leek maar geen einde te komen aan deze “zeven heuvelen route met volbeladen kano achter je aan”. “ Is deze heuvel de laatste? Of komt er toch nog een na de volgende bocht?” Ondertussen wordt het ook langzaam donkerder en komen wij eindelijk aan in ons basiskamp. 

Snel de kano uitladen en opbergen en onze tentjes weer opzetten. Dit gaat allemaal vrij vlot. Sommigen van ons gaan direct plat en slapen, maar er zijn er natuurlijk ook altijd een paar die nog ffn een kampvuur maken en wat kletsen. Voor deze gelegenheid had ik nog een flesje wiskey en harde worst. Nadat deze soldaat waren gemaakt en nog wat verhalen heen en weer zijn wij gaan slapen. Morgen vrijdag de 13e alles opruimen en inleveren en daarna naar Årjäng waar wij vrijdagavond overnachten in een hotel en daarna ons weegs gaan.